Przedstawiamy Wam Mateusza.

To ambitny 22-latek z głową pełną marzeń. Emanuje życiową energią. Jest absolwentem szkoły gastronomicznej. Zaczął nawet realizować się w zawodzie kucharza - gotowanie to jego prawdziwa pasja 🍜🥘🥗🍰

Życie Mateusza, przez rodzinę i znajomych nazywanego Matim, kilka miesięcy temu diametralnie się zmieniło. Chłopak uległ wypadkowi, w czasie którego doznał poważnego urazu kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. Nie może usiąść, wyprostować się, poruszyć samodzielnie nogami. Ma za sobą już kilka operacji, czekają go kolejne. Przed Mateuszem długa walka o powrót do zdrowia. Jednym z jej etapów - bardzo ważnym - jest intensywna rehabilitacja.

Sam Mati pisze o niej tak:

Hej! Chciałbym serdecznie podziękować wszystkim za pomoc w postaci darowizn wpłaconych na moje subkonto w Fundacji Avalon. Dzięki Waszej pomocy przebywam obecnie na turnusie w szpitalu rehabilitacyjnym. Ćwiczę tam wytrwale z jednymi z najlepszych fizjoterapeutów. Pomagają mi powoli odzyskiwać to, co osoby sprawne mają na co dzień i czym ja sam cieszyłem się całkiem niedawno. To małe rzeczy. Można powiedzieć - podstawowe. Wcześniej nie zwracałem na nie uwagi. Teraz wywołują uśmiech na mojej twarzy. Na przykład dzisiaj, pierwszy raz od dwóch i pół miesiąca, udało mi się usiąść. Co prawda tylko na kilka minut, ale pierwsze koty za płoty 😎 Moje nogi jeszcze nie działają, ale mam nadzieję na lepsze jutro. Mam też swój cel, którym jest samodzielne chodzenie. Każdego dnia jestem odrobinę bliżej osiągnięcia go.

Praca w ośrodku, w którym obecnie przebywam, daje bardzo dobre efekty. Chciałbym ją kontynuować. Jeden dwutygodniowy turnus kosztuje ok. 6000 zł. Marzę o odbyciu czterech. Będę naprawdę wdzięczny, jeśli pomożecie mi spełnić to marzenie i wesprzecie finansowo mój cel. Może jak zakończę rehabilitację, ugotuję Wam coś pysznego... 😉

Pozdrawiam

Mateusz

Witajcie, dobre serca!

Mam na imię Michał i jestem młodym, 23-letnim chłopakiem… bez nóg. Straciłem je w wyniku amputacji po wypadku, który miał miejsce w 2014 roku. Od tamtego czasu jestem sparaliżowany od pasa w dół. Wiąże się to ze stałym cewnikowaniem i – w praktyce – uziemieniem w domu.

Marzę o tym, by wyjść dalej niż do kolegów, którzy czasami do mnie wpadają. Marzę o tym, by żyć jak inni. Bardzo pomógłby mi wózek aktywny. Sprzęt, z którego obecnie korzystam nie ma wyważonego środka ciężkości i przewraca się do tyłu, gdy na nim siedzę.

Moja rodzina nie jest w stanie podołać tak dużemu wydatkowi. Proszę Was więc o pomoc w zebraniu funduszy na nowy wózek. Będę wdzięczny za każda złotówkę wpłaconą na mój cel. Wierzę, że uda mi się uniezależnić. Może – dzięki większej samodzielności i częstszemu przebywaniu z innymi – poznam swoją drugą połówkę, która pokocha mnie takim, jakim jestem…

Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie.

Kochani, tu Kasia 🙂

Mam 28 lat i od urodzenia borykam się z niepełnosprawnością. W moim przypadku składają się na nią m.in. wada serca, stopa końsko-szpotawa i związany z nią przykurcz ścięgien Achillesa oraz skolioza wtórna. Chodzeniu towarzyszy intensywny ból, który łagodzi stała rehabilitacja. Obecnie dojeżdżam na wszystkie zajęcia, ale po cichu marzę, że uda się zorganizować kompleksową terapię stacjonarną.

Mamy lato - czas urlopów. Niektórzy wyjadą w góry, inni nad morze lub nad jeziora. Ktoś może wybierze się do Japonii albo na Karaiby. Mnie i mojej rodzinie wystarczyłby turnus, w trakcie którego skorzystałabym z intensywnej rehabilitacji.

3-tygodniowy pobyt w Ustroniu to wydatek rzędu 3300 zł za jedną osobę. Bardzo chcialabym pojechać tam z mężem i dwójką naszych dzieci. W sierpniu będę świętować 5. rocznicę ślubu - rodzinne wakacje w sanatorium i profesjonalna rehabilitacja byłyby pięknym prezentem.

Proszę, dołóż swoją cegiełkę do mojej zbiórki.

Dziękuję Ci.

Mam na imię Jan i jestem 58-letnim mieszkańcem Włocławka. Jestem również osobą niepełnosprawną – od wielu lat choruję na stwardnienie rozsiane. Skutkiem choroby jest, między innymi, niedowład trójkończynowy. Po mieszkaniu, którego od trzech lat nie opuszczam, poruszam się na wózku inwalidzkim. Dużym wyzwaniem są dla mnie wszelkie bariery architektoniczne.

Jakiś czas temu lekarze odkryli w okolicach mojej prawej skroni torbiel pajęczynówki. Jej umiejscowienie uniemożliwia mi korzystanie z tradycyjnych telefonów komórkowych – emitowane przez nie promieniowanie powoduje bóle i zawroty głowy.

Marzę o tym, by móc swobodnie kontaktować się z osobami, które nie mogą mnie odwiedzić lub są daleko. Pomógłby mi telefon z klapką, na który juz od jakiegoś czasu zbieram fundusze. Poprzednia zbiórka przyniosła 1/3 potrzebnej kwoty, do 100% brakuje jeszcze 200 zł. Wierzę, że tym razem się uda i będę mógł kupić wymarzony telefon.

Będę wdzięczny za każde wsparcie.

Dziękuję i pozdrawiam.