Zbieramy pieniądze i kupujemy materiały ochrony osobistej dla zakładów opiekuńczo-leczniczych i domów pomocy społecznej.

Mam na imię Paulina i jestem 29-letnią studentką psychologii klinicznej.

Wybrałam ten kierunek, by w przyszłości móc pomagać innych i dzielić się dobrem. To taka moja mała misja. Kończę właśnie III rok. Ukończyłam też szkołę wizażu. Kiedy zdrowie mi pozwala, maluję ludzi. Lubię brać udział w ich metamorfozach i rozdawać im uśmiechy. W wolnych chwilach dużo czytam. Uwielbiam pisać.

Brzmi jak zupełnie zwyczajna dziewczyna, prawda?

Tymczasem każdy dzień jest dla mnie walką: o przetrwanie do następnego dnia, o życie, o samodzielność. Po 14 miesiącach hospitalizacji i terapii jestem na początku nowej drogi. Bardzo walczyłam, by znaleźć się w tym miejscu. Gdy byłam w szpitalu, inaczej wyobrażałam sobie start. Rzeczywistość okazała się trudniejsza, a moje plany pokrzyżowała pandemia.

Lęki, które mam sprawiają, że nie jestem w stanie wychodzić codziennie z domu i pracować poza nim.

Problem jest bardzo złożony. Nakłada się na siebie kilka chorób, które utrudniają mi funkcjonowanie. To depresja, bulimia i mózgowe porażenie dziecięce.

Ponieważ nadal mam problemy z odżywianiem i stany depresyjne, potrzebuję intensywnej opieki specjalistów i konsultacji – częstszych, niż początkowo zakładaliśmy. Psychiatra, dietetyk i psychoterapeuta to osoby, których wsparcie jest dla mnie niezbędne. Współpracuję z nimi od kilku miesięcy. Poznali mnie już, dzięki czemu mogą na bieżąco oceniać mój stan i skutecznie pomagać w walce z chorobami.

W ramach tej zbiórki chciałabym zebrać fundusze na miesięczne leczenie: opiekę lekarską, psychoterapeutyczną oraz leki.

Ze względu na brak pracy nie mogę opłacić wizyt samodzielnie, choć bardzo bym chciała nie musieć prosić o pomoc. Jest to jednak moja szansa, dlatego proszę o Twoje wsparcie.

Bez Twojej pomocy zostanę bez profesjonalnej opieki, przez co mój stan znacząco się pogorszy.

Miało być inaczej, ale wierzę, że jeszcze będzie dobrze. Że dzięki pracy specjalistów i zaangażowaniu moich bliskich będę mogła samodzielnie funkcjonować, spełniać swoje marzenia i realizować plany.

Na imię mam Eryk, mam 27 lat i od urodzenia choruję na rdzeniowy zanik mięśni (SMA).

Życie niesie ze sobą sporo wyzwań, moim jest choroba, która stopniowo odbiera mi samodzielność. Jedną z moich pasji jest programowanie i tworzenie stron internetowych - w tym kierunku się też szkolę, ponieważ wiążę z tym swoją przyszłość.

Wiele radości i zarazem odpoczynku dają mi wyjazdy na turnusy rehabilitacyjne. Rehabilitacja sprawia, że choroba wolniej postępuje. Zazwyczaj podróżuję nad Bałtyk. Mam wielki sentyment do polskiego morza. Chętnie tam wracam, kiedy tylko mogę.

Poruszam się na wózku inwalidzkim, więc nawet wyjście z domu jest dla mnie sporym wyzwaniem. Niemniej, dzięki temu sprzętowi jestem choć trochę samodzielny.

Trudno mi prosić o pomoc, szczególnie finansową, ponieważ każdy ma swoje problemy i wydatki. Teraz jednak nie mam wyjścia. Wózek, z którego korzystam, jest dla mnie za mały, ledwo się w nim mieszczę. Często bolą mnie biodra i kręgosłup, zwłaszcza gdy muszę spędzić w wózku cały dzień. Sprzęt był już kilka razy naprawiany, jest niestabilny i zdarzają mi się upadki, gdy próbuję po coś sięgnąć lub pod coś podjechać.

Znalazłem wózek, który spełniałby moje potrzeby. Model nazywa się Quickie Helium i można go dostosować pod konkretną osobę. Jest wykonany z mocnych, a zarazem lekkich materiałów. Można go łatwo złożyć i zabrać ze sobą, wyjeżdżając chociażby na turnus. Jego koszt to 7 800 zł, z dofinansowaniem NFZ kosztuje 6 100 zł. Na subkoncie w Fundacji mam 400 zł. Podsumowując, kwota, którą chciałbym zebrać to 5 700 zł. Utrzymuję się z renty socjalnej, która czasem nie wystarczy na większość opłat, więc tak naprawdę nie mam z czego odłożyć na nowy sprzęt.

Z góry bardzo dziękuję każdej osobie, która zdecyduje się mi pomóc. Każda wpłacona złotówka zbliża mnie do wymarzonej samodzielności.

Witajcie!

Mam na imię Anna. Za parę lat skończę 40-tkę. Zawsze bardzo lubiłam muzykę – szczególnie poważną. W wieku 21 lat rozpoczęłam naukę gry na pianinie.

Mimo chronicznego osłabienia udało mi się uzyskać tytuł licencjata socjologii. Dokończenie nauki w ognisku muzycznym nie było już jednak możliwe.

Od 2009 roku, ograniczana przez szybką męczliwość oraz ostre bóle rąk i nóg, nie wychodzę samodzielnie z domu. Już od 10 lat moi rodzice przeznaczają część swoich funduszy na drogie badania oraz prywatny transport sanitarny do lekarzy i szpitali.

W 2014 roku otrzymałam diagnozę ciężkiej miastenii rzekomoporaźnej. Choroba okazała się lekooporna. Choruję też na autoimmunologiczne zapalenie tarczycy i niedoczynność gruczołów przytarczycowych. Leczenie farmakologiczne nie dało, jak dotąd, spodziewanej poprawy. Nieustalone pozostają przyczyny spadków glukozy i zaników mięśni. Czasem mam kłopoty z mówieniem, jednak bardziej niepokoją mnie problemy z przełykaniem. Niemal każdy posiłek spożywam w czyjejś obecności.

Dlatego też – po raz pierwszy – proszę o wsparcie finansowe na pokrycie kosztów kompleksowej, zagranicznej diagnostyki.

Wierzę, że dzięki niej rozpocznę zadowalające leczenie, a mój stan zdrowia poprawi się na tyle, że będę mogła rozwijać swoje zainteresowania i stanę się choć w niewielkim stopniu niezależna. Chciałabym móc zająć swój czas tym, co najbardziej kocham. Kiedyś grałam na pianinie, latem często przebywałam w zielonym ogrodzie, otoczona domowymi zwierzętami, i marzyłam o ukończeniu studiów magisterskich.

Cierpliwie czekam na dzień, w którym na żywo posłucham jednego z moich ulubionych wykonawców: Piotra Anderszewskiego.

Będę wdzięczna za każdą złotówkę.